Fransje de mus had de hele dijk nodig als hij dronken op de fiets zat.
In het eerste decennium van de vorige eeuw woonden in Bolnes nogal wat mensen met bijnamen. Hun achternamen waren reeds lang voor het publiek teloor gegaan. De poëten onder het volk van Bolnes hebben enkele lieden met een bijnaam bovendien verheerlijkt met een passend gedicht en de componisten onder hen hebben het gedicht van een wijsje voorzien. Zo ontstonden verschillende aria's zoals:
Jan de lange, Piet de peuter, Cors Moret
Ziln de heren van de distributiewet
Van de gemeente Ridderkerk
Voor 't steuncomité aan 't werk.
Daantje poep Zat op de stoep Appeltjes te schillen Toen kwam vader Jacob aan En sloeg haar op de billen.
Wanneer de hierboven genoemde lieden door het dorp liepen werden ze regelmatig gevolgd door enkele bengels, die uiting moesten geven aan hun zanglust. Begrijpelijkerwijs volgden ze op geruime afstand.
Leen de kikker.
Leen de Kikker behoorde tot de zogenaamde leeglopers. Wanneer zijn financiën het maar even toelieten was hij dronken. Hij had geen vaste woon- of verblijfplaats. Een heel enkele keer mocht hij in de cel onder de politiepost overnachten. Maar op een avond in de winter met heel slecht weer was Gerrit van Opoes dronken door de veldwachter opgebracht en in de cel gestopt. En Gerrit huilen, want hij wou er uit. En voor de deur van de politiepost zat Leen de Kikker te huilen, want hij wou er in. De veldwachter kreeg de zenuwen van al dat gejammer en legde het probleem voor aan de in Bolnes woonachtige wethouder. Deze besliste dat Gerrit naar zijn opoe mocht en dat Leen in de cel mocht overnachten.
Leen de Kikker was geen zakenman. De vrouw van een scheepswerfdirecteur vroeg aan Leen of hij geen goed tehuis wist voor een paar van haar jonge hondjes. Ze stelde hem Fl. 5,- in het vooruitzicht als hem dat lukte. Leen zag in gedachten al 200 borrels op een rijtje staan (prijs per tuk 1 kluut of 2 1/2 cent). Maar wat zegt Leen? 'Voor vijf gulden kan ik ze allicht verzuipen'. De transactie ging niet door.
Liesbeth de pook.
En dan had je nog: Kee van trule, Liesbeth de pook, Jan van Joppies, dolle Pleun, vuile Truitje, Kees sas, Aigie klomp, Jantje de eenoog, Jan 't houten been, blauw Marregie, Fransje de mus, Aaltje de boordje, enz. Al was Fransje de mus nog zo dronken, hij bleef fietsen. Hij fietste steeds recht op een obstakel af en gooide dan vlak er voor z'n stuur om. Hij had altijd de hele dijk nodig. Voor 't verkeer kon het geen kwaad, want dat was er nog niet.
Een paar meisjes bezochten, in opdracht van hun moeder, o.a. Jaan Snoek. Op hun vraag wat zij het hardste nodig had antwoordde ze: 'een open broek'. Ze heeft hem gekregen en ging verder het leven door als 'Jaan Snoek -open broek'.
Liesbeth de pook was vechtlustig. Bij veelvuldig voorkomende ruzies zaten Liesbeth en haar man elkaar achterna, zowel binnen als buiten het huis. Het was een houten huisje onder aan de dijk. Liesbeth wist zich steeds weer opnieuw strategisch het beste op te stellen en te verplaatsen. Zo gauw Liesbeth binnen en haar man buiten was deed ze de deuren op slot, rende naar boven, en als haar heer op een van de deuren bonsde keerde ze vanuit het zolderraampje de pot met 's nachts opgevangen urine boven z'n hoofd om.
Jan van Bolnes. Uit: boekje no. 15. Bolnes en Slikkerveer (l991)