13 mei 1942: opoe em opa De Jong met hun kinderen. Ze zijn hier 50 jaar getrouwd.
Auto's waren er nauwelijks. Alleen bij Boele, die toen al een duizend medewerkers telde, waren het alleen de directeuren en de algemeen bedrijfsleider die een auto bezaten. Er was het openbaar vervoer met de bussen van de RAGOM. En dan de Raderboten, die richting Rotterdam en Dordrecht voeren. Dat was een uitstapje als je een keer mee mocht. Het was een wonderlijke tijd. Als de echtgenoot kwam te overlijden waren er geen financiële voorzieningen. Weduwvrouwen begonnen om in hun levensonderhoud te voorzien een winkeltje in snoep, breiwerk attributen enz. of met die zaken waarin zij dachten een sober bestaan te kunnen realiseren.
Mijn grootouders moesten zoals eerder gemeld verhuizen naar een kleinere woning, omdat de woning aan de Wetstraat te duur werd voor een gepensioneerde. Er was nog geen AOW uitkering en dus geen basisinkomen voor iedereen. Boele had voor de werknemers wel iets geregeld maar dat was minimaal en men kon er niet van leven. De kinderen moesten bijdragen door maandelijks of wekelijks een bedrag te geven. Daar is onder kinderen soms herrie over ontstaan, want wie moest welk bedrag geven? Op 13 mei 1942 waren mijn grootouders 50 jaar getrouwd. Een foto van het gezin met tien kinderen vindt u bij dit artikeltje afgedrukt.
Eén van de kinderen was mijn tante Bas, die vrijgezel is gebleven en thuis woonde. Veel oud Schram-medewerkers kennen haar nog wel. Zij had het beheer van de kantine van Schram. Zij zorgde voor de koffie voor de directeur. Een mooi verhaal van tante Bas wil ik kwijt. Op een goede dag wordt Basje bij de heer Schram geroepen, die haar vraagt "Kan je naaien?". Basje kijkt verbaasd en zegt (hoe kan het ook anders), ja meneer, waarop de baas zegt, maak dan voor mij een paar oorwarmers. Zo goed en kwaad als dat ging heeft tante Basje zich van haar taak gekweten.
Tot zover mijn herinneringen over de jaren vóór de Tweede Wereldoorlog in Bolnes.
Boele op bezoek.
Mijn levenspad heeft me op latere leeftijd teruggebracht naar mijn roots in Bolnes. In 1942 in ons gezin verhuisd naar Zaltbommel. We woonden tot die tijd in Amsterdam Noord in Tuindorp Oostzaan, niet zo ver van de Fokkerfabrieken. Deze werden vaak gebombardeerd door de Engelsen. Tuindorp werd vele malen getroffen en dat was de aanleiding van mijn vader om met gezin te vertrekken naar Meijer en Co, Scheepswerf in Zaltbommel. Daar heb ik gewerkt als aankomend scheepsbouwkundig tekenaar. Vele nare herinneringen heb ik aan die tijd. Bij een razzia opgepakt door de Duitse SS, gevlucht enz. Binnenlandse Strijdkrachten, Nederlandse Krijgsmacht en vier jaar uitgezonden naar voormalig Nederlands-Indië, al vele jaren Indonesië. Bij terugkeer studie aan de HTS van 1949 tot 1952.
Toen mijn grootouders in mei 1952 60 jaar getrouwd waren, waren de heer Pieter Boele en zijn zoons Cornelis en Geert Jan op bezoek. De heer Boele vroeg wat ik deed en ik vertelde dat ik datzelfde jaar mijn studie zou afron: den. Hij reageerde met "dan je moet je bij ons in dienst komen ". En zo is geschied. In augustus 1952 trad ik in dienst als bedrijfsassistent, trouwde in oktober met mijn echtgenote, die ik in Zaltbommel heb ontmoet en ging in 1986 met vervroegd pensioen als adjunct-directeur. In 1986 werd mij gevraagd om een tentoonstelling over Boele te organiseren in de Oudheidkamer van Ridderkerk. Deze vond plaats in 1987. Vanaf dat moment ben ik betrokken geraakt bij de Stichting Oud Ridderkerk. Zo ben ik jarenlang penningmeester geweest en tot op de dag van vandaag nog lid van de werkgroep wisseltentoon-stellingen.
Ger de Jong.