In de loop der eeuwen is ons land vele malen door een stormvloedramp getroffen. We denken hierbij aan de bekende Sint Elizabethsvloed van 1421. Om niet al te veel in de geschiedenis terug te grijpen noemen we ook de jaren 1877, 1881, 1889, 1894, 1911 en 1916. In 40 jaar dus gemiddeld om de vijf jaar.
Totdat in de nacht van 31 januari op l februari 1953 ons land opnieuw door een verschrikkelijke ramp werd getroffen. De vlag welke tevoren op de verjaardag van (toen nog) onze kroonprinses Beatrix over ons land uithing, werd opnieuw gehesen, maar wel halfstok.
Een dag van rouw en ramp was over ons land uitgebroken. In één nacht hebben vele plaatsen, zoveel golven en leed over zich heen zien gaan, zoals we in onze historie nauwelijks gekend hebben. 1853 mensen verloren hierbij het leven en tien duizenden mensen werden dakloos. Ook tal van vee kwam hierbij om en de materiële schade was zeer groot.
In onze gemeente dacht men dat de storm voor wat de dijken betrof geen ernstige gevolgen zou hebben, maar de polderautoriteiten waren minder gerust en hielden de waterstanden nauwlettend in het oog.
Tegen middernacht steeg het water zo snel dat onmiddellijk groot alarm werd geslagen. De klokken werden geluid en sirenes loeiden. Onze waarnemende Dijkgraaf J. Groenenboom stelde zich in verbinding met Burgemeester A.M. Nieuwenhuisen welke het ambtenarenapparaat opriep. Ook op de bevolking werd een beroep gedaan en niet tevergeefs. Een groot aantal personen, gewapend met schoppen zandzakken en alles wat maar enigszins bruikbaar was, werd ingezet om de dijk waar nodig te versterken. Inmiddels liepen de polders tussen de Noord, Molendijk en de Ringdijk vol [zie schetsje]. Te weten: de polders Voor-Donkersloot en Woude, de Crezée polder en polder Het Zand.
Alle woningen uit dit gebied kwamen hierdoor in het water te staan en vaak tot dakgoothoogte toe. De bewoners moesten zich vaak via de dakvensters redden en konden zo d.m.v. roeiboten uit hun benarde positie bevrijd worden. Op enkele plaatsen zoals bij Woudestein aan de Ringdijk en in de omgeving van het Watergemaal in Bolnes ontstonden kritieke momenten. Maar mede dankzij de inzet van de bevolking en vele mensen uit andere plaatsen, honderden militairen van de luchtstrijdkrachten, de Nationale Reserve en matrozen konden de dijken behouden blijven.
Ook het Rode Kruis was met zijn dienstverlening een onmisbare schakel en wie eigenlijk niet? Totaal werden 418 woningen ontruimd en 1742 bewoners geëvacueerd. De materiële schade was groot vooral die aan de dijken, woningen en bedrijven, maar gelukkig vielen er in onze gemeente geen mensenlevens te betreuren. Meer hierover staat beschreven in het boekje "Ridderkerk in de watersnood 1953" een uitgave van Drukkerij Corns. Broekzitter. Het batig saldo hiervan kwam ten goede van het Nationaal Rampenfonds.
J.D. vanRikxoort schreef dit artikel voor de rubriek van de Stichting Oud Ridderkerk in de Combinatie. Het werd geplaatst op 29 april 1982.