Na het in ontvangst nemen van de vergunning gingen we richting Voorne en Putten. Bij Hoogvliet, aan de Groene Kruisweg, verschenen er voor hen vijandelijke vliegtuigen. Langs de weg waren schuttersputjes gegraven. Ook ik moest dekking zoeken in zo'n putje. Toen dat gevaar voorbij was, moest ik een Duitse soldatenjas aantrekken en mijn klompen bedekken met een deken over benen en voeten. Bij de Spijkenisserbrug aangekomen werden de officieren wat onrustig . Ik kreeg opdracht om niet te stoppen bij de schildwachten. De paarden moest ik tot spoed aanzetten. Een officier liet bij het voorbij rijden van de wachten snel het papier zien. We werden niet tegen gehouden.
Toen al bleek hun actie geen zuivere koffie. Van munitie ophalen bleek geen enkele sprake te zijn. Bij een boerderij in de buurt van Abbenbroek zagen ze vier tamme ganzen lopen. Die werden snel gevangen en in een kist gestopt. Weer wat verder, bij Simonshaven, konden de paarden niet verder. De beesten waren doodmoe. Ik zei dan ook niet verder te gaan. De officieren wezen een boerderij aan. Daar moesten we maar overnachten. Met getrokken revolver eiste een officier van de boerin dat ze eten moest koken. Dat gebeurde uiteraard en ik kon de paarden laten drinken en voeren. Daarna verbleven we
met z'n allen in de woonkamer. Een vreemde situatie De ganzen mocht niemand zien dus die bleven zonder eten en drinken in de kist. Tegen bedtijd zei ik dat ik de paarden nog ging afvoeren. Een officier vroeg mij te kijken of de boer nog een varken, een Schwein, had. Gelukkig liep de boer met mij mee. Hij had een enorm vetgemest varken. Ik vertelde de boer wat de Duitsers van plan waren. We joegen het beest het land in. Gelukkig maakte het varken geen herrie toen we het loslieten. De officier kon ik melden dat er geen Schwein was. Daarna ging iedereen naar bed. De officieren kozen de beste bedden uit en de rest moest maar zien.
De andere morgen gingen we weer naar huis. Bij Rhoon aangekomen kreeg ik opdracht een doodlopende weg in te rijden, in de richting van een boerderij. Op de mestvaalt liepen een paar pinken. Dat zijn halfwas koeien. De soldaat kreeg opdracht een pink dood te schieten. Dat gebeurde. De boer samen met anderen, de Duitsers en ik hebben toen dat beest op de wagen gekregen. Het dekzeil ging er over heen. Het was duidelijk dat dit hun uitein¬delijke plan was, eten halen. De boer die ik goed kende, kreeg een papier met de verklaring dat hij daarmee naar de Ortscommandant in Barendrecht moest gaan. Hij kreeg dan een vergoeding. Voor de boer was dit alles niet al te geloofwaardig. Voor de zekerheid liet hij zijn zoon met ons meefietsen. Dat had verkeerd kunnen aflopen. De officieren zagen de jongen die ons steeds volgde. De soldaat kreeg toen de opdracht om hem dood te schieten. Hij schoot twee keer op de jongen. Maar ik weet zeker dat hij doelbewust misschoot. Gelukkig liet de jongen zich vallen en deed alsof hij geraakt was.
In Ridderkerk aangekomen moest ik direct doorrijden naar de loods van Smit Slikkerveer. Daar aangekomen bleek er een ander onderdeel in te zitten. Hun onderdeel was vertrokken naar Naaldwijk! Dat was een tegenvaller. Nee, blij waren ze niet. Ze dachten de buit binnen te hebben en nu moesten ze nog door naar Naaldwijk. Dat gaf kennelijk grote risico's. Om met een revolver te dreigen dat kon nog wel en viel niet te bewijzen, maar om door steden te gaan rijden met een doodgeschoten beest was andere koek.
Verhaal van Leen Pons, opgetekend door T. Verhoeff.
Vervolg Een avontuur in oorlogstijd deel 3.