Rijksveldwachter Op den Brauw bekijkt de schade aan het vliegtuig in polder Donkersloot.

In het begin van de twintiger jaren kon men vanaf een weiland in de polder Donkersloot per "vliegme-sien" (zo noemden ze dat) een rondvlucht maken boven de gemeente voor de prijs van f 7,50 of f 10,00 gulden. Dat was voor die tijd wel een half weekloon! Dat er wel eens mankementen waren kunt U zien op bijgaande foto uit 1921. Rijksveldwachter Op den Brauw kwam daar persoonlijk de schade in ogenschouw nemen.
Men sprak toen, en nu nog, van een kist en dat kwam omdat de cabine, net als een kist, een opslaand deksel had. Maar waar het in dit verhaaltje over gaat is de passagier, een al wat oudere man met toch wel veel durf, want om te gaan vliegen moest je beslist niet bang zijn. Misschien zullen de oudere mensen uit Slikkerveer de verhalen over "Ouwe Pleun" nog wel herkennen.

Onafscheidelijk.

"Ouwe Pleun" met zijn onafscheidelijke hond die hij ook de lucht mee in nam en waar hij dus ook als passagier voor moest betalen. Waarom hij zich Pleun noemde weten wij niet, want zijn eigenlijke naam was Adrianus, zijn achternaam doet niet ter zake. Hij woonde aan de Benedenrijweg vlak bij het Donckse Bos in een gewoon huisje, maar met een uitzicht waar we nu jaloers op zouden zijn. Van daaruit keek je bij helder weer dwars door de polder naar Barendrecht.
Pleun nu stond bekend om zijn gastvrijheid, iedereen die bij hem kwam kon een biertje of een borreltje krijgen. Dat liep natuurlijk wel in de papieren, maar geen nood, hij wist in overleg met zijn bezoekers het wel zo te regelen dat hij er niet aan tekort kwam. Integendeel! Overigens, dat was tot ongenoegen van de plaatselijke kasteleins en zeker van het gezag, want dat dit niet door de beugel kon begreep iedereen wel.

Neutje pakken.

Veel arbeiders gingen 's avonds, wanneer ze van de werf of fabriek kwamen, even bij Pleun aan om een neutje te pakken, men kreeg het immers toch zo wel, geld hoefden ze niet bij zich te hebben, hadden ze trouwens niet ook. Dat dit veelal uit de hand liep is begrijpelijk. Het bleef er nooit bij één, op één been kan je niet lopen, zeiden ze. Maar 's zaterdags wanneer ze hun loon kregen moesten ze eerst gaan dokken, geen schip, nee, maar van hun zuurverdiende loon eerst het gelag aan Pleun betalen, anders konden ze 's maandags wel door gaan.

Huur voor een week.

Zo ging dat! Wat voor ellende dit voor de huismoeders was laat zich wel raden. De noodzakelijkste levensbehoeften konden dikwijls niet betaald worden. Veel mensen kochten op de week, dus 's zaterdags afrekenen, dat was toen zo de gewoonte. De "neringdoenden" hebben dan ook menige veer moeten laten. En niet te vergeten de huisbaas, want f 2,00 of f 2,50 was toch meestal wel de huur voor een week, maar voor velen onoverkomelijk. Wat een paar onschuldige borreltjes leken te zijn (tegenwoordig worden ze met flessen tegelijk gekocht), was toen voor vele gezinnen een ramp, men had al moeite om met een normaal loon rond te komen, laat staan met de helft of soms nog minder. Waar men nu nog spreekt van die goeie ouwe tijd was dit voor veel gezinnen een ware lijdensweg.
Overigens was dat niet alleen in onze gemeente, praktisch overal had je wel zo'n stille knip, zo noemde men zo'n gelegenheid waar clandestien drank verkocht werd.

W. van Wingerden, ook bekend als Wim de Spar, schreef dit verhaal in 1983.