Politieagent Fortuin.

Het nieuwe boek over het leven in Ridderkerk na de Tweede Wereldoorlog heeft veel losgemaakt bij de lezers. Er komen bij de Oudheidkamer veel leuke en positieve reacties binnen. Het enige verwijt dat je soms hoort is dat er eigenlijk nog veel meer in had moeten beschreven worden! Genoemd worden dan bijvoorbeeld de Sport, de SER, Radio Ridderkerk en ook de Cultuur komt er wat bekaaid af. En dat klopt! Maar het boek bevat 640 pagina's en dat mag beslist een kloek boek genoemd worden. Er moesten keuzes gemaakt worden. Van verschillende kanten krijgen we leuke aanvullingen en anekdotes toegestuurd. Zo ook van oud-Ridderkerker, de heer Leo Kruithof uit Hekelingen. Hij schreef:

Van vrienden uit Ridderkerk kreeg ik, oud-blauwkaaier, het nieuwste boek van de Stichting Oud Ridderkerk cadeau, namelijk "Ridderkerk na de Tweede Wereldoorlog, Ontwikkeling en Verandering". En daar heb ik intussen met veel plezier in gegrasduind. Zoals toen ik het de eerste keer opensloeg en direct een bekend gezicht zag: dat van de baas van de politie in mijn jongelingsjaren. En in de onderwijl ietwat grijze mist van mijn geheugen borrelden toen van lieverlee een paar herinneringen aan die meneer Fortuin naar boven. Nou moet ik vooraf wel waarschuwen, dat mijn herinneringen aan hem misschien niet helemaal zo objectief zijn, want hij heeft enige tijd bij mijn moeder in de kost gelegen, voordat hij aan de Lagendijk ging wonen. En rond 1950 heb ik een paar maanden bij hem en zijn vrouw gastvrijheid genoten, toen mijn moeder voor revalidatie bijna twee jaar in Zeist verbleef (geregeld door de toenmalige wethouder Henri van Splunder en betaald door de Stichting 1940-1945). En ik neem aan, dat Fortuin indertijd bij mijn moeder terecht gekomen is, omdat in het laatste oorlogsjaar Henk van Straten, de zoon van de inspecteur, bij ons ondergedoken zat, en omdat Anton Schotel, ook bij de politie, vóór zijn huwelijk ook bij ons kost en inwoning had. Het mooiste verhaal over "oom Thijs" vind ik nog steeds, dat rond 1950 op een oudejaarsavond een groep "raddraaiers" voor overlast gezorgd had, en tot verontwaardiging van de gemeenteraad had de politie daar weinig tegen ondernomen. Kortom, schrobbering voor Fortuin.
Daarom heeft hij het jaar daarop die jongelui vanwege een bagatel die avond en nacht op het politiebureau vastgehouden, weer tot verontwaardiging van de gemeenteraad. En de commotie van het jaar ervoor mocht Fortuin beslist niet als excuus gebruiken.
Dus heeft hij het volgende jaar de jeugd laten begaan en was de gemeenteraad weer boos, omdat er nu een boom omgezaagd en over de weg, ik geloof de Lagendijk, gelegd was.
En dan zag je hem rood aanlopen, niet zozeer vanwege die groep jongelui, als wel vanwege de gemeenteraad.
Alleen al het noemen of suggereren van zijn naam kon wonderen doen, zoals in 1947 toen dominee Van der Zee op 31 oktober, Hervormingsdag, een bijzondere kerkdienst wilde houden, waarin ook het Lutherlied gezongen zou worden. De presidentkerkvoogd van dat moment had de dominee toen te verstaan gegeven, dat hij zou zorgen, dat de kerk dan gesloten bleef, omdat "Een vaste burcht" niet tot de 150 psalmen behoorde,

Leo Kruithof.

Vervolg Een schat aan herinneringen deel 2.