Mijn herinneringen aan Bolnes beginnen in 1953, op 1 februari om precies te zijn.
Ik ben van 1949 en hoor bij de naoorlogse geboortegolf. Dat heb ik natuurlijk pas later begrepen, ik was gewoon de tweede van een groot gezin in Bolnes zoals er in die tijd velen waren. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat we arm waren, maar dat viel niet op, bijna iedereen leefde in dezelfde omstandigheden.
Net vier jaar was ik toen Zuid-West Nederland werd getroffen door de watersnood. Op die zaterdag begreep ik wel dat het spannend was, mijn vader was er niet, die was opgeroepen om zandzakken te vullen. 's Avonds zijn we gewoon naar bed gebracht en ondanks het geluid van de storm die om het huis raasde zijn we lekker in slaap gevallen.
Midden in de nacht zijn we wakker gemaakt, ik zie m'n kleine broertje rechtop in zijn ledikantje staan en er omheen de meubels die zoveel mogelijk op zolder zijn gezet. Wij werden aangekleed en ik denk dat er ook wel is uitgelegd dat het water over de dijk de straat in zou kunnen stromen. Kennelijk had ik het verhaal van de ark van Noach al gehoord want ik fantaseerde dat als het water echt hoog kwam we de zolder moesten loszagen en wegvaren. Zover is het gelukkig niet gekomen.
Zondagmorgen was het ergste gevaar geweken, het stormde nog wel maar de zon scheen. We kregen beneden een boterham en misschien ging de kerkdienst wel gewoon door maar dat weet ik niet zeker. Wat ik wel zeker weet dat we op dat moment nog geen idee hadden van de ramp op de Zuidhollandse en Zeeuwse eilanden. In de loop van de week ben ik bij mijn vader voorop de fiets de dijk uitgereden richting Slikkerveer.
Als een foto zie ik nog voor me de buitendijkse huizen tot de dakgoot onder water staan. Bij een van de huizen lag een roeiboot voor het bovenraam om spullen uit het huis te halen. Zullen de bewoners aan die kant van de Ringdijk en van de nieuwe wijk ‘t Zand beseffen dat ze wonen in een gebied dat nog niet zo lang geleden buitendijks lag?
Ik ben in ieder geval blij dat in heel onze gemeente de dijken van de oude polders nog steeds zichtbaar zijn ook al is de Molendijk gedeeltelijk weggegraven. Inmiddels zijn de dijken op hoogte gebracht maar door de opwarming van de aarde zal dat in de toekomst niet voldoende zijn. Bij Bolnes ligt nu een soort zeedijk, niet te vergelijken met het rivierdijkje in de jaren vijftig. Soms mis ik het prachtige stoomgemaal met z'n hoge schoorsteen waar ik als jongetje door de ramen stond te kijken naar al dat glimmende koper én het balkengat aan de andere kant van de dijk waar we speelden zonder een slag te kunnen zwemmen.
De enige mogelijkheid om bij de rivier te komen was de aanlegsteiger van het pontje. Boele, Pot en Schram namen wel heel veel ruimte in. De steiger was wel een soort ontmoetingsplaats voor de jeugd. Bij laag water was er een klein strandje en kon je onder de grote steiger van Pot komen. Er waren ook jongens die heel goed konden zwemmen en dan op het laatste moment achterop het pontje sprongen tot grote ergernis van de pontjesbaas, maar ja, die moest sturen. Na een stukje meevaren dook hij dan het water in en zwom naar de overkant. Ik had daar grote bewondering voor.
Gelukkig zijn er nu veel meer mogelijkheden om bij de rivier te komen maar een rijnaak getrokken door een sleepboot met een lange staalkabel, die zie je niet meer voorbijkomen.

Maarten den Boef.