Het leraren(essen)corps van de Dr. A. Kuyperschool rond 1952. V.l.n.r.: Mijnheer Lieve, v.d. Veen, v. Bruggen hoofd lagere school, v. Dijk hoofd MULO-school,
juffrouw Akkerman, v.d. Waal, mijnheer 't-Hart en v. Hoving. Wie we missen is mijnheer v. Elderen die misschien de foto wel gemaakt heeft.

De toenmalige conciërge van de Kuyperschool, mijnheer Ambachtsheer, had tamelijk veel verdriet van ons. (Toen ik op school kwam dacht ik dat het woord Ambachtsheer een soort titel van hem was maar het bleek gewoon zijn achternaam te zijn). Als wij naar de wc wilden moesten wij onze vinger opsteken en vragen of we 'naar achteren' mochten. Waarom dat zo heette weet ik niet, ik kan me niet voorstellen dat de toiletten heel vroeger achter in het lokaal waren maar je weet maar nooit.
Die toiletten hadden aan de binnenkant van de deur een haakje wat je, om privé te kunnen staan of zitten, in een oogje moest doen wat op het kozijn geschroefd was. Wij, rotjongens als we waren, hadden de vervelende gewoonte het haakje recht overeind te zetten, de deur heel zacht te sluiten en er daarna een klap tegen te geven. Niet zelden viel het haakje dan precies in het oogje waardoor de deur op slot zat zonder dat er iemand op zat. Hoe de man dat elke keer weer repareerde weet ik niet, misschien kroop hij wel door het wc raampje of zoiets. Wel vervelend als je zelf nodig moest en alle deuren zaten op slot. Het kwaad straft gelukkig vaak zichzelf.
Het toppunt van vernedering was op de Kuyperschool als je na het erg bont gemaakt te hebben 'achter de kettingen' moest staan.
In de hal, waar iedereen bin¬en kwam, waren twee grote binnendeuren die met een ketting aan de muur vastgemaakt waren. In de driehoek die daardoor ontstond moest, ten aanschouwen van allen leerlingen die naar bin¬nen kwamen, de betreffende zondaar gaan staan onder het motto; 'een schip op het strand is een baken in zee.'
Van der Bruggen
In de vijfde en de zesde klas, wij hadden twee combinatieklassen, kreeg ik mijnheer van der Bruggen, het hoofd der school. Mijnheer van der Bruggen had de voor ons prettige gewoonte zijn middagdutje soms in de klas te doen, vooral als hij met de vader van een vriendje van mij, Arnold Monster, de avond daarvoor namens de Gereformeerde kerk, waar ze allebei ouderling waren, een huisbezoek had afge-legd. Ik herinner mij een keer dat hij ons een repeti¬tie opgaf en daarna in slaap sukkelde. Een dappere leerling, nee, ik was het niet, sloop daarop naar de lessenaar waarachter hij zat te knikkebollen en bezorgde de hele klas een 10.
Gymmen
Vanaf de vijfde klas kregen we ook 'gym', Dat stelde niet zo veel voor, mijnheer van der Bruggen ging met de jongens naar het schoolplein waar we slagbal deden, een variant op honkbal. Wij hadden toen een jongen in de klas, Gerrit Veldman, die de bal over de school kon slaan, waardoor je dan eigenlijk al gewonnen had want voor die bal weer terug was, was iedereen die op de honken stond al binnen. Netals bij honkbal als de bal het veld uitgeslagen wordt over de omheining of tussen het publiek op de tribunes. Dus probeerde iedereen bij het 'poten' bij Gerrit in het team te komen.
Poten, het samenstellen van een team, deden we ook bij andere teamsporten als voetballen of trefbal. Je kon 'leste hele' doen of 'wie de brug sluit.'
Dat ging zo; Twee jongens gingen een meter of vijf van elkaar staan en zetten omstebeurt hun ene voet voor de andere. Als je 'leste hele' deed mocht degene die voor de laatste keer zijn hele voet er nog tussen kon zetten het eerst iemand voor zijn team kiezen. Bij 'wie de brug sluit', de oplettende lezer raadt het natuurlijk al, mocht degene die als eerste zijn voet over zijn andere voet en die van de ander kon zetten, en zo als het ware een brugje maakte, als eerste kiezen. Als je bij het kiezen als laatste overbleef was je niet goed in dat spelletje. Ze wreed was het wel. Na het poten werd er gewoon bij toerbeurt iemand voor het team gekozen.
Op de MULO, u merkt het, ik fiets lukraak door mijn schooltijd heen, kregen we op een gegeven moment een gymnastieklerares. 'Ha', dachten we, 'dat wordt lachen, die kunnen we wel hebben.'
De eerste gymles dreigde dan ook uit de hand te lopen tot ze tegen de grootste jongen uit de klas, een echte
'bink' die aan bodybuilden deed en zichzelf geweldig vond, zei; 'ga een stoel halen.'
Hij haalde er een, ze ging erop staan en gaf hem een geweldige oorvijg waar hij dagen later nog duizelig van was. 'Zet hem nou maar weer weg', zei ze. De hele klas stond met open mond toe te kijken en heeft nooit meer geprobeerd om ook maar iets bij haar uit te halen. Het klinkt in deze tijd van pappen en nathouden misschien vreemd maar een duidelijk voorbeeld dat de harde lijn vaak nog steeds het beste werkt.
Goeie ouwe Kuyperschool
Als wij met de bus van schoolreisjes terugkwamen zongen wij vaak; 'De Kuyperschool gaat nooit verloren'. Wisten wij veel, in die tijd had je op bestuurlijk niveau nog wel mensen met historisch besef. Maar wij waren kinderen, en wisten niet beter 'dan dat het nooit voorbij zou gaan.'
Maar dat deed het wel, evenals veel andere zaken in het leven waar vaak waardevolle herinneringen aan kleven. Een poosje geleden fietste ik weer eens langs de school en zag de bekladde voorkant waar op de trap een paar jongens blikjes bier zaten te drinken. Uit één van de open ramen bonkte wat anti muzikale eigentijdse herrie. 'Die waren in mijn tijd allemaal achter de kettingen gegaan', dacht ik, 'maar eigenlijk zouden diegenen die verantwoordelijk zijn voor deze vervallen puinhoop, daar moeten staan.' Maar ik vrees dat daar niet genoeg ruimte voor was.

Teun Rijsdijk.