De geschiedenis van het ziekenvervoer in ons land is veelzijdig. Veel instellingen, personen en bedrijven hebben zich er voor ingezet, soms naar aanleiding van een ongeval. Zo besloot de nog jonge eigenaar van een autobedrijf in Zuid-Holland in 1963, na nauw betrokken te zijn geweest bij een ongeluk, een ambulance aan zijn bedrijf toe te voegen.
De uitrusting.
Van de Merwe werkte niet alleen snel, maar ook gedegen. Voor de uitrusting van zijn eerste ziekenwagen had hij advies ingewonnen bij een verpleger van de GG & GD Rotterdam. Van dé Merwe was met deze verpleger in contact gekomen via zijn oom; Deze laatste was namelijk werkzaam bij de Rotterdamse brandweer en chauffeur bij de GG &. GD. De verpleger maakte een lijst met benodigdheden, die Rob voor een groot deel overnam; Behalve een verbandtrommel naar Rotterdams model kregen de ziekenwagens daardoor een zuurstofapparaat met een beademingsapparaat (Pulmotor) aan boord. Verder deden de brancard en de wervelplank zijn intrede. In Ridderkerk kregen de,ziekenwagens moderne opblaasbare spalken, maar gewone zandzakjes voor het immobiliseren van breuken waren ook populair. Een Ford Fairlane 500 verving in 1963 de Peugeot. Het was een aangepaste vierdeurs sedan. De eerste twee Fords hadden nog een gele zwaailamp en twee rode knipperende Rode Kruislampen vóór op het dak. In dat zelfde jaar werd een Packard van Silo uit Rotterdam-Zuid overgenomen voor de zogenaamde buitenritten. Deze wagen zag er prachtig uit in de (afwijkende) blauwe Silo-kleur, maar Van de Merwe liet hem in het wit overspuiten. Bij.de eerste rit begaf de versnellingsbak het echter al. Rob zag een grote kostenpost opdoemen. Uiteindelijk nam Silo de auto voor duizend gulden minder dan hij ervoor betaald had weer terug.
In 1964 werd. opnieuw een Ford; dit maal een Country,Sedan, bij Huiskamp besteld. Het was een reguliere stationwagen. Een Riemvis brancarddrager.uit een andere ziekenwagen kwam in het patiëntencompartiment te staan..
Een bijzondere eend in de bijt, naast de twee voor die tijd goed uitgeruste Amerikaanse Fords die bij Huiskamp in Winterwijk waren opgebouwd en uitgerust, was een Ford Taunus Transit. Deze wagen was alleen geschikt voor patiënten die liggend vervoerd moesten worden en verder geen zorg nodig hadden. De Ford had wel een Riemvis brancarddrager, maar geen zwaailampen. Hij was door Van de Merwe in eigen beheer ingericht. Omdat de Fords te groot waren om te kunnen manoeuvreren op de vele scheepswerven in het verzorgingsgebied, kocht Van de Merwe een Volkswagen Transporten Deze wagen had een spijltje in de voorruit en twee openklappende zijdeuren. Het personeel en de patiënten waren echter niet tevreden met deze Volkswagen. De wagen bood onvoldoende comfort.
Daarna volgde nog twee Mercedessen-Benz van Binz uit Duitsland. Rob van de Merwe is er nog trots op, dat zijn ambulances nooit schade hebben gereden.
Het einde van de dienst.
De activiteiten voor zijn autobedrijf hielden Rob steeds meer bezig. De jonge ondernemer kreeg het op een gegeven moment zo druk, dat hij keuzes moest gaan maken. Het ziekenvervoer was commercieel weinig aantrekkelijk en betekende een geweldige belasting. Het was continu paraat staan, want Rob viel nog vaak in als anderen niet konden. Het ging Rob aan 't hart, maar in 1967 deed hij de dienst over aan Gerrit van Oenen, eigenaar van de Ridderkerkse Taxi Centrale, Van Oenen nam ook het personeel over. De dienst ging verder onder de naam Ridderkerkse en Barendrechtse Ongevallen- en Ziekendienst. Het laatste hier uit voortgekomen bedrijf hield het vol tot 1988, toen het failliet werd verklaard.
Dit artikel werd geschreven door dr. Hans Waldeck en drs. Thijs Gras.