Cor van Wingerden en zijn vrouw voor hun cafetariabedrijf aan de Kerkweg.

Plotseling was er zo rond mijn 13e jaar, 1955, iets nieuws; muziek voor de opgroeiende jeugd. Dit keer eens geen Eddie Christiani (Ik zie je wel bij de waterval) of de Selvera’s (Aan d’oever van de IJssel staat een veerhuis) en zelfs geen Joop de Knegt (Ik sta op wacht) of Hup sansee de platte boender  van Rika jansen.
Nee, dit keer muziek uit Amerika en Engeland die mij meer aansprak dan Glenn Miller (In the mood) of Doris Day (Everybody loves a lover).
Mijn vader vond het maar niks maar ik kon helemaal wegzwijmelen in de patattent van Cor (Oké) van Wingerden aan de Kerkweg bij het horen van the Everly Brothers (Bye, bye love) of Johnny Ray (Yes tonight, Josephine) Dàt was pas muziek daar kon ook Vera Lynn (We’ll meet again) of Louis Armstrong (What a wonderful world) niet tegenop.
Het was of er een waterval van nieuwe liedjes over ons uitgestort werd waarbij Amerika en Engeland vochten om de eerste plaats.
In Engeland had je The Dave Clark Five (Glad all over), The Swingin Blue Jeans (Hippy, hippy, shake), Freddie and the Dreamers (You were made for me), Gerry & the Pacemakers (Ferry cross the Mercy) en later Cliff Richard met zijn Shadows (Livin’doll, Apache en vele anderen) en The Animals (House of the rising sun), The Searchers (Needles and Pins) maar ook vrouwen als Helen Shapiro met haar mannelijke stem (Queen for tonight)
Uit Amerika kwam de jong verongelukte Buddy Holly (Peggy Sue got married) en  Rickey Nelson (Hello, Mary Lou), van wie het verhaal ging dat hij zo populair was dat zijn chauffeur elke week uren bezig was de lippenstift van de vrouwelijke fans van zijn ongetwijfeld dure auto te poetsen. Er waren ook veel Amerikaanse muziekgroepen zoals The Platters (Smoke get’s in your eyes), the Drifters (Save the last dance for me) en The Coasters (Charley Brown) Een vrouwelijke ster was Connie Francis (Lipstick on your collar) en meidengroepen als The Crystals (Then he kissed me) of The Shangry-Las (Leader of the pack)
Pat Boone, van wie beweerd werd dat hij dominee was en in de film weigerde zijn tegenspeelster te kussen (Love letters in the sand). Johnny Ray (Just walking in the rain) of  Paul Anka (Diana). Del Shannon (Hats off to Larry), Harry Bellafonte (The Banana Boat Song), the Beach Boys (Good Vibration), Roy Orbison (Young girl), Gene Pitney met zijn stem als een snerpende cirkelzaag (24hours from Tulsa)  evenals Neil Sedaka (Oh, Carol), the Fortunes, the Tremeloes Jerry Lee Lewis, de echte rocker, en nog vele anderen. Te veel om op te noemen.
In Nederland probeerden The Blue Diamonds het ook (Ramona) en Peter Koelewijn met zijn rockers (Kom van dat dak af), leuk geprobeerd, maar voor mij niet meer dan dat. Het echte werk kwam toch van overzee.
Ik speelde in die tijd in een toneelvereniging. Op een keer hadden wij een optreden in verenigingsgebouw Obadja aan de Kerksteeg (dik uitverkocht natuurlijk) toen in het voorprogramma een Ridderkerks bandje speelde genaamd The Jumping Dynamites met als zanger een zekere Leen Huizer die zijn naam verbasterd had tot Len Hauser.
Later zou hij bekend worden als Lee Towers (die met de hakkende elleboog)
En natuurlijk, hoe zou ik hem kunnen vergeten; Elvis (the Pelvis) Presley.
Vooral zijn vroege werk lag mij wel; Hartbreak Hotel, Blue Suede Shoes met later Wooden Heart, waarvan ik de film G.I. blues gezien heb en Are you lonesome tonight. Elvis, droevig aan zijn einde gekomen heeft zich letterlijk dood gegeten.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over Fats Domino (Blueberry Hill) die, naarmate hij dikker werd, steeds langzamer ging zingen of The beatles die zeiden dat Buddy Holly altijd hun grote voorbeeld was geweest. En dan waren er, later, ook nog Simon & Garfunkel met hun melodieuze liedjes (Bridge over troubled water)
Veel van de sterren uit die tijd zijn vroeg overleden, er stortte nog al eens een vliegtuigje naar beneden waar ze in zaten o.a Buddy Holly en John Denver die country muziek maakte (Thank God I’m a country boy).  John Lennon, voor mij de Mozart van de 20ste eeuw, is doodgeschoten in New York.
Was die muziek van vroeger beter dan die van tegenwoordig?
Voor mij wel, ze is na al die jaren nog regelmatig te horen op de radio..
Een paar van mijn persoonlijke favorieten zijn o.a. Broken Hearted melody van Sarah Vaughan, Wonder of you van Ray Peterson, the Sea of love van Phil Phillips & the Twilights en When my little girl is smiling van The Drifters. 
Wie we ook niet moeten vergeten is, uit Duitsland, Freddy Quinn (Die Gitarre und das Meer). Ik heb eens een prijs gewonnen op een zomerkamp met het zingen van Heimweh een nummer waarvan ik de tekst van een Duitse correspondentievriendin gekregen had. Zo sentimenteel als wat maar wel mooi. Het was een uit het Amerikaans vertaald nummer van Dean Martin (Memories are made of this)
Als ik nu de muziek uit die tijd hoor ben ik weer de jongen in de nauwe spijkerbroek, die toen ook net geïntroduceerd was en met de zgn. ‘kippenkont’ waarbij het haar op het achterhoofd in een scherpe scheiding bij elkaar kwam op zijn plaats gehouden door Brylcream (Oh Jan, wat zit je haar mooi).
Maar, een nauwe spijkerbroek kan ik niet meer aan en een kippenkont…..?
Ach, laat maar.

Teun Rijsdijk.