Bovenstaand prentje zal dateren uit omstreeks 1925, in ieder geval uit de periode waarin het weekblad Groot-Rotterdam regelmatig een fotograaf uitzond om plaatjes te leveren uit het dorpsleven van alledag.
Wie u aan de rechterkant van de foto het eerst ziet in de deuropening is de moeder van tuinman § bloemist Gerrit Aardoom, die men naar de stijl van vandaag hovenier zou moeten noemen. Het bedrijf is intussen voortgezet door de kleinzoon Huibert. Vrouw Aardoom (in die tijd was de betiteling mevrouw nog strikt gereserveerd voor een zeer kleine groep notabelen) wordt aan de deur bediend door de olieboer, Arie de Haan, die één maal per week zijn vaste klanten bezocht en dan 1 of 2-literkannen petroleum afleverde. Naar de aard van zijn handelswaar werd Arie de Haan doorgaans Ai de Purol genoemd, want met het geven van bijnamen was men hier beslist niet karig. Het kwam vaak voor dat het grote publiek of althans een deel daarvan wel iemands bijnaam kende, maar niet de eigenlijke naam. De niet-Ridderkerkers moeten weten dat peterolie hier gebruikt werd voor kookdoeleinden, theestelletje e.d. want ons dorp had geen gasvoorziening. In de winter was de omzet belangrijk minder want dan kon er gekookt worden op het fornuis.
De hondenkar van Arie de Haan.
U ziet verder dat 's mans handel bezorgd werd per hondenkar, want trekhonden waren tot aan de laatste wereldoorlog nog een dagelijks verschijnsel, al waren er sedert 1911 al keuringseisen gesteld. Doordat de bouw van de hond hem in feite ongeschikt maakt voor het trekwerk is vooral na 1927 door wettelijke maatregelen het gebruik van trekhonden drastisch beperkt en tenslotte geheel verboden. Het was een ieder bekend dat Arie de Haan gewoon was met een schelle fluittoon zijn hond weer in gang te zetten na een stilstand van korter of langer duur. Het dier was daarop secuur getraind. en zijn baas slingerde zich dan vervolgensmet een voor hem sierlijke sprong op de kar die hem van achteren naderde en intussen al een leuke snelheid had verkregen. Dit pakte op een keer wel wat anders uit, want de een of andere grapjas had onbemerkt de trekriemen los weten te maken en het vervolg laat zich raden. Er klinkt een snerpende fluit, de plichtsgetrouwe hond stort zich vooruit en de kar blijft onbeweeglijk. De volgende seconde springt de olieboer naar gewoonte hoog in de lucht en ploft verbouwereerd ter aarde vóór zijn kar, terwijl de hond aan de horizon verdwijnt. De man was echter lelijk toegetakeld en kon natuurlijk de humor van het geval niet inzien. Wat begrijpelijk is.
Drikus de koperslager.
In het lage huisje naast vrouw Aardoom woonde de loodgieter H.G. (Drikus) Romeijn die zichzelf liever koperslager noemde. Hij was een geziene persoonlijkheid, o. a. initiatiefnemer en medeoprichter (1 november 1895) van de populaire, nog steeds bestaande gymnastiekvereniging O.K.K. Wat hem vooral van de huismoeders veel bewondering bracht was de zorg voor de kamerplanten. In zijn vensterbank, die na de dijkverhoging van 1917 niet meer dan ca. 40cm boven straatniveau lag, stond jarenlang een kolossaal exemplaar van de bekende Ster-van-Bethlehem (Campanula Isophylla) van meer dan 3/4 meter hoog en met vele honderden bloempjes. Zeer velen kunnen zich dat nog wel herinneren. De fietsende man in een witte kiel onder het colbertjasje is Jo Rijsdijk, die op 150 meter afstand vandaar een gerenommeerde slagerij dreef, waarheen hij nu op weg is.
J. van der Es (1910-1993) schreef dit verhaal in 1982.