The Jumping Dynamites. Oefenen in de huiskamer van de familie Bijkerk.

Vooraan: Leen Huijzer, rechts: Cees Lagendijk. Achter: Bram Brouwer, Teun Bijkerk en Henny Put.

Die naam van de band...

'Toen ik kwam heette de band The Jumping Dynamites. Even daarvoor was het nog The Swallows. Je had toen allerlei bandjes met "Jumping" erin, The Jumping Jewels waren toen heel bekend. Met de toenmalige man van Willeke Alberti erin, Joop Oonk. En er moest wat spetterende actie in de naam met het woord 'Dynamites'. Dat zal de reden zijn dat onze band The Jumping Dynamites ging heten. We speelden nummers van Elvis Presley, ClifïRichard, The Shadows -je weet wel de begeleidingsgroep van Cliff met de bekende pasjes op het podium -, The Swinging Blue Jeans, The Searchers enz.
Nu heb je The Voice op tv waarbij talent naar voren komt. In die tijd deden we mee aan talentenjachten. Daar kon je haast wekelijks op inschrijven. We hebben veel eerste prijzen behaald. Ik herinner me Maasdam, Geervliet en Rozenburg, maar het zijn er meer geweest. Een hoogtepunt van de talentenjacht was de landelijke halve finale van de Fender Talentenjacht in Marcanti Amsterdam. Je kon een complete Fender installatie winnen. Ik heb daar hele goede bassisten en drummers aan het werk gezien. In de halve finale lagen we er helaas uit. Er gingen er tien door naar de finale. Wij waren elfde. Na afloop kwam Rob Out van Veronica naar ons toe. "Kan ik dat nummer van jullie kopen?", vroeg hij. Ik zei:" Nee, dat is is een nummer van The Shadows". Dat wist hij niet! Ons nummer was hem vast opgevallen omdat er enkele mooie accoorden in zaten. Die had Ernst Rijkee gemaakt. We hebben trouwens ook nog voor Veronica gespeeld. Er werd in de muziekwereld ook gejat. Ik heb dat zelf ervaren. We waren voor opnamen in Hilversum. Mona Lisa zouden we opnemen. We speelden het voor met middenin een pracht instrumentale solo van Henny. Ook door Ernst bedacht. Nee, dat moest er maar niet op, zei de opnameleiding. Laat ik nou later een andere groep het precies zo horen spelen! Puur jatwerk.'

Je drumstel, dat kostte zeker heel wat?

'Ik had een eigen drumstel. Zelf betaald. Ik had het geluk dat mijn opa, de orgel- en pianostemmer, in Amsterdam 40% korting kon krijgen. We verdienden met het spelen niet veel. Het geld dat binnenkwam ging meer op aan het afbetalen van de gitaren en ander materiaal als snaren. En vergeet niet, we hadden allemaal dezelfde jasjes en broeken aan. Dat moest ook afbetaald. En het vervoer moest geregeld. Soms kreeg ik wat geld. Maar het ging me totaal niet om het geld. Ik wilde spelen, altijd spelen. Het was mijn lust en mijn leven. En zingen? Nee, daar was ik niet goed in. Bovendien, drummen en tegelijk zingen; dat moet je echt leren. Dat is niet zo makkelijk. In die tijd was er niet zo veel te doen in Ridderkerk. Er was net televisie in 1958. Wij hadden er eentje. Weet je waarom? Mijn vader was veel weg met The Melody Makers en dan zat mijn moeder alleen thuis. Daarom stond er een tv bij ons. Ik denk wel eens; overdag de hele week schilderen voor zijn beroep en dan in de weekenden of 's avonds spelen of oefenen. Dat kan toch niet goed gaan? Hij heeft een keer - zo heet dat nu - een burnout gehad. Verbaast me niks.'

Leen Huijzer is belangrijk voor de band geweest.

Hij was er voordat ik kwam. Hij zong al bij the Swallows, de vorige naam van de band. Leen had een volume! Zonder microfoon, ongelofelijk. Hij blies je de tent uit. Leen was sportief, bokste, judoode en wielrende. Het was ook een heel sociale man. Fijne kerel. Toen hij scheidde van zijn eerste vrouw had hij het moeilijk. Wij, mijn vriend Izak van der Poel en ik, hebben hem toen op sleeptouw genomen. Naar Breda, naar de Kaketoe in Rotterdam. Toen de Drifting Five, een geweldige band uit Dordt, bij Punt speelde kwam Leen ermee in contact. Hij begon er te zingen. Nou, dat werden grote avonden. Zo is hij ook aan Laura zijn tweede vrouw gekomen. Hij was op slag verliefd. Maar ze had al drie kinderen. Ik zei toen Leen daar tegen mij over begon: Dat geeft toch niks. Volg je hart. Heeft hij gelukkig gedaan.
Met zijn carrière ging het bergop toen Willem Duys hem lanceerde in zijn programma op radio en tv. Toen ging het snel. De rest is bekend. Wie kent hem niet?'

Dick de Winter.

Vervolg Rock en Roll met The Jumping Dynamites deel 3.