In de jaren vijftig vorige eeuw trokken Ridderkerkers op vrijdag- of zaterdagavond naar de bioscoop in zalencentrum Sint Joris. Ook de reclame(dia) ontbrak niet.

In mijn jeugd hadden wij thuis een Erres radio op een tafeltje in de hoek van de kamer staan. De naam Erres is afgeleid van R.S.Stokvis een fabriek uit Rotterdam die in 1923 begonnen was met het maken van radio’s en later is overgenomen door Philips. Ik zie hem nog voor me; een glimmende houten kast met voor de luidspreker een licht bruin verschoten doek en een zenderschaal waar veel plaatsen op stonden waar ik nog nooit van gehoord had en die je zeker niet kon ontvangen.
Achterin zat een ijzeren draadje dat als antenne dienst deed en verbonden was met de roe van het overgordijn. Niet te hard dichtdoen anders viel het draadje eraf. Het verhaal ging dat deze radio de oorlog doorgebracht had in een soort koof die boven de schuifdeuren naar de voorkamer zat. Ik kon me in die tijd niet voorstellen dat de Duitsers zo’n radio graag hadden willen hebben maar toen geloofde je nog alles wat je vader zei.
Voor sommige radioprogramma’s bleef je thuis en het kon dan ook knap stil zijn op straat als b.v. De Familie Doorsnee om veertien dagen op maandagavond uitgezonden werd en altijd begon met het liedje; ‘In Holland staat een huis’. Bekend uit die serie is; ‘Ik ben Alie Cyaankali’ en ‘Als moeder jarig is’, geschreven door Annie M.G. Schmidt.
Op dinsdagavond had je De Bonte Dinsdagavondtrein van de AVRO. 
Mastklimmen was een programma van de NCRV op donderdag met aartsbedelaar Johan Bodegraven. Van dit programma stamt de uitdrukking; De Hamvraag. 
Negen heit de klok werd op zaterdag door de KRO uitgezonden met o.a. Rijk de Gooyer (Goeiedag, Bartels en ’t Benne barre ellendige krengen van dingen) Tijdens de vasten werd dit programma niet uitgezonden. Ik moest altijd vreselijk lachen vooral om dat platte Utrechtse taaltje van de Gooyer.
Voor Koek en Ei van de AVRO met Ko van Dijk (goedemorgen Joke mijn Joke), Joop Doderer (de pindakaas is op) en Johan Kaart (en nou zou ik wel eens een mok thee willen, maar dan ook een mok) en Connie Stuart (hihi, gekkie) bleef ik thuis.
Moeders wil is wet (waar ik niet voor thuis bleef) met  daarin ‘tja, tja, tja, wat zullen we eten’ ’de groenteman’. Een grapje later ging over een man die aangifte kwam doen van een geboorte waarbij de ambtenaar zei; ‘Tja mijnheer, moeders wil is wet’ waarna de man zei; ‘Nee, moeders pil is pet.’ 
GBJ Hilterman op zondagmiddag bij draadjesvlees en stoofpeertjes. Het enige radioprogramma op zondag waar wij naar luisterden omdat mijn moeder uit een kerk kwam waar zelfs doordeweeks niet naar de radio geluisterd werd.
Op zondagavond luisterden wij naar ‘Sprong in het heelal’, dat elke keer met een cliffhanger eindigde (als het spannend was), stiekem bij een vriend terwijl we in het kantoor van zijn vader kaartten met guldens uit de kas die we aan het eind weer teruglegden. En natuurlijk Arbeidsvitaminen van de AVRO met bijna altijd het Drinklied uit Traviata van Verdi gezongen door Mario Lanza. Kennelijk bedoeld als stimulans om hard door te werken, dan was de dag snel voorbij en kon je het lied thuis in de praktijk brengen.
Toen de populaire muziek zijn intrede deed luisterde ik vaak naar Radio Luxemburg terwijl ik mijn huiswerk maakte. Veel Duitse muziek van o.a. Freddy Quinn (Heimweh) die mij wel aansprak wat later overtroffen werd toen sterren als Elvis Presley en Cliff Richard hun geluid lieten horen.
Daarover later.

Teun Rijsdijk.