Geen schoen te vinden.

Naast de vakanties was op school het jaarlijkse schoolreisje een hoogtepunt. Wij waren niet zo verwend met reizen als de jeugd van tegenwoordig dus was een uitstapje naar de Piramide van Austerlitz een hele belevenis. Je kreeg wat geld mee van je ouders, brood en wat te drinken, en vergezeld van vermaningen van mijn moeder ‘goed naar het verbiejen luisteren’  stapten we in de bus en vertrokken. De achterste bank was de populairste en daar zaten dus de haantjes de voorste van de klas. Vaak hadden we het zo druk met elkaar in herrie te overtreffen dat we niets van het landschap zagen.
Op de lagere school gingen we meestal naar een dierentuin met speeltuin of zoiets.
De Bedriegertjes in Rozendaal waren ook populair en de al eerder genoemde Pyramide van Austerlitz evenals De Julianatoren in Apeldoorn. Van het meegekregen geld werd steevast, door mij tenminste, een cadeautje voor vader en moeder gekocht. Op schoolreisjes bleken leerkrachten opeens ook maar gewone mensen te zijn die ook gilden als er opeens een fontein ging spuiten of als ze in de familieschommel zaten.
Op de terugweg was het meestal wat rustiger maar er werd wel gezongen b.v. “De Kuyperschool gaat nooit verloren”. Wisten wij veel wat die school nog te wachten stond. Die oeroude truck van op de grond gaan liggen als de bus de school met de wachtende ouders naderde stond ook steevast op het programma. De meeste kinderen, ik in ieder geval, kwamen vaak volkomen schor geschreeuwd de bus uit..
Toen ik op de MULO zat gingen we meestal een midweek weg, alleen heette dat toen anders omdat iedereen nog gewoon Nederlands sprak. 
Ik herinner me een keer De Wouwse Plantage bij Bergen op Zoom en Het Hazendal in Ede. In het Hazendal hebben we het een keer zo bont gemaakt dat we ’s avonds een strafwandeling kregen. Dat was pas lachen want voor de leerkrachten was dat een veel grotere straf dan voor ons.
Geslapen werd er weinig, ik herinner me een keer dat we aan de meisjes, die op de zaal naast ons lagen, tot midden in de nacht moppen hebben verteld, en soms niet zulke nette. Later bleek dat de leerkrachten achter een andere muur hadden zitten meeluisteren. Die zullen ook wel een hoop nieuwe bakken gehoord hebben.
Toen we in het Hazendal in Ede waren gingen we een keer naar het Solsche Gat, waar, naar men zei, in de Middeleeuwen een klooster gestaan had dat vanwege de slechtheid van de monniken in de diepte verzonken was.
Het was zomer en er stond maar heel weinig water in. Eén van de jongens uit de examenklas zou er wel een even overheen springen. Hij haalde het net niet en landde in de blubber waar zijn schoen in bleef steken. Hij probeerde hem weer op te zoeken maar dat lukte niet, waarschijnlijk had de een of andere stoute monnik hem aangetrokken. We hebben daar een halve middag doorgebracht en er is van alles uit de bagger omhoog gehaald maar geen schoen.
Uiteindelijk hebben wij met z’n allen geld gelapt om een paar nieuwe schoenen te kopen voor de ongelukkige springer. Ik kom hem nog wel eens tegen op dorp en dan moet ik altijd weer aan het Solsche Gat denken.
Ik heb er zelfs nog een foto van.

Teun Rijsdijk.