Sara met haar vader bij Donckselaan no. 38, omstreeks 1935.

Op 8 mei 1945 speelde zich een gruwelijk drama af op de Donckselaan. Nederland was al bevrijd. Maar bij het huis van dokter Berger werden mensen in koelen bloede veroord. Duitse soldaten, die in het nabijgelegen Donckse bos bivakkeerden, waren daaraan schuldig. Ze waren op dat moment nog niet ontwapend. Vóór het gesprek heeft mevrouw Sara Schot-, van Driel het verslag van het drama aan de Donckselaan in boekje 23 van de Stichting Oud Ridderkerk nog eens nagelezen. Over sommige delen van het verhaal heeft ze nog gebeld met tante Riekie die nu 89 jaar oud is. Allebei hebben ze de schietpartij bij het huis van dokter Berger niet gezien. Daarvoor woonden ze te ver weg. Maar wel gehoord.
Waar woonde u precies aan de Donckselaan?
'Als kind, ik was 7 jaar toen de oorlog begon, woonde ik op de Donckselaan no. 38. Samen met mijn ouders en mijn broer. Het was het laat¬ste huis van het rijtje wonin¬gen. Net als bij andere huizen in de wijk moesten er Duitsers ingekwartierd worden. Ook bij ons. Daarom trokken we in bij opoe op no. 34, twee huizen verder. Tante Lijntje en haar man woonden er al. Hun huis aan de Groeninx van Zoelenstraat l was gevorderd. Daar zat nu een officier in. Toen het te vol werd, ging Tante Lijntje met haar man bij de fam. IJsselstein aan de Donckselaan no. 30 wonen.'
Wat gebeurde er op 8 mei?
' 's Avonds zaten tante Lijntje, tante Riekie en ik op no. 34 bij opoe en opa in de huiskamer. Plotseling barstte het geweld los. De kogels vlogen door de Donckselaan. Ik was 12 jaar. Was het gek dat ik bang was? Ik durfde niet naar buiten te kijken. Tante Riekie durfde dat wel. Opa zei toen tegen tante Lijntje: "Schiet op, loop snel achterom naar je huis in de Groeninx van Zoelenstraat om de officier te waarschu-wen". Maar de man lag te slapen. Ze sprak geen Duits maar kon hem wel duidelijk maken wat er aan de hand was. Hij zei: "Dat kan niet. Mijn manschappen hebben opdracht zich rustig te houden". Op zijn buik is hij toen onder dekking van het hoge, nog niet gemaaide gras met fluitenkruid door de berm van de Donckselaan naar het huis van dokter Berger gekropen. Daar beval hij dat het schieten moest stoppen. Ik vraag me nog steeds af of hij ook op zijn buik naar Het Huys Ten Donck is gekropen waar een groep mensen met de handen omhoog tegen de muur stond. Die waren doodsbang gefusilleerd te worden'
Waarom liep het zo uit de hand op de Donckselaan? Was dat omdat dokter Berger de vlag had uitgestoken?
' Nee. Dat kan nooit de enige reden zijn geweest. De Duitsers maakten die dag toch een gespannen indruk. Als kind merkte ik dat bijvoorbeeld aan de reactie van Felix, de Duitse dokter. Anders was het altijd een rustige, aardige kerel. Hij werd kwaad toen ik hem in mijn kinderlijke onschuld opgetogen vertelde dat ik was gaan kijken naar een Canadees vliegtuigje dat op de rijksweg naar Dordt was geland. Ik had de vliegers een hand gegeven. De nacht na het drama werd ik wakker van lawaai. Ik woonde toen nog op no. 34 bij opa en opoe. Mijn raam stond open. Onder leiding van politieagent Dusschooten werd de antenne van de Duitse radio-eenheid die hier in de huizen ingekwartierd was geweest, neergehaald.'
Mevrouw Schot laat het boekje Ridderkerk in de Tweede Wereldoorlog zien: ' Hierin staat nog een brief van soldaat
Huhnold aan zijn vriendin. Misschien was zij het wel die met 6 of 7 Duitse soldaten in ons huis zat. Die vrouw kwam uit Alkmaar. Soms bungelden haar voeten boven uit het raam in de dakgoot. Toen de oorlog voorbij was, vroeg ze bij opoe een oranje bandje. Je snapt wel waarom. Daarna was ze verdwenen.'
Later keerden jullie weer terug naar jullie eigen huis.
'Ja, maar dat duurde nog best een tijdje. Eerst moesten de soldaten ontwapend worden en weer later verdwenen ze naar Duitsland. Ik schrok wel toen we in ons huis op no. 38 terugkeerden. Het was er een bende en onder de bedden lagen nog handgranaten.'
Dick de Winter