Als jongens van een jaar of acht-negen hadden wij weinig of geen speelgoed. Ik herinner mij nog levendig de aanleg van het viaduct over de Pruimendijk, enorme hopen zand lagen er toen. Wij jongens, mijn vriendjes Arie van den Herik en Jan de Vroed speelden als het even kon in en met dat zand. We speelden dan vrachtwagentje, en hoe deden we dat? Met een oude klomp van je vader legde je honderden meters af op je knieën door het zand, je klomp leeg gooien en weer terug, uren lang vermaakten we ons zo.
Ook heel geliefd was oorlogje spelen, een put graven was een eerste  werk dat je moest doen en dan elkaar bestoken met van alles wat binnen je bereik was. Wat ouder geworden voerden we oorlogje met de jongens van de Mauritsweg en dat ging er soms hard aan toe! Gelukkig zijn er voorzover ik weet nooit ongelukken gebeurd. Zo maakten we van een wilgentak een pijl en boog of een katapult en dat was niet altijd ongevaarlijk, zelfgemaakte pijlen van riet met een pijlpunt van vlierhout gebruikten we veelvuldig. Bij de schoorsteen van de vlasfabriek, welke een 25 of 30 meter hoog was, probeerden we met onze pijlen daar bovenuit te komen.
Nog wat ouder geworden gingen we polderen. Samen met de hond over weilanden en tuinderijen kwamen we wel tot bij de Oostendam. Vanzelfsprekend vonden de tuinders en boeren dat niet goed, en vaak zijn we achterna gezeten over sloten springend en soms er doorheen. Dat leverde dan weer een pak slaag op van onze ouders, maar ook daar was wel weer wat op te vinden.
Als we al een nat pak hadden gingen we naar het stookhok van de lazerij van Nes. Daar mochten we dan opdrogen van meneer Piet de Gelder, ofwel Piet de Zeeman. Hoe hij aan die naam kwam is mij niet bekend. Alleen als de heer van Nes (ofwel de ijzeren Janus) kwam, dan was het wegwezen. Hij wilde geen jongens op de fabriek, toen voor ons onbegrijpelijk, nu begrijp ik het wel, want met die machines was het niet ongevaarlijk.
Als knaap van een jaar of veertien hadden wij thuis een monopolyspel, samen met mijn broer en zijn vrienden speelden wij vaak en serieus het spel tot vermaak van onze ouders, want dan hadden ze geen kind aan ons en wij waren gelukkig met ons speelgoed van de Dorpsstraat voor 60 gulden tot aan de Kalverstraat voor wel 400 gulden.
Gouden tijden waren het en het is goed om nog eens aan die tijd terug te denken.

Uit: Herinneringen van Herman van Hal.